Problemy skórne niemowląt

Drożdżaki

Zakażenie drożdżakami przypomina zapalenie pieluszkowe. Ciepło i wilgoć, zwłaszcza pod pieluszką, jest doskonałym miejscem dla wzrostu drożdżaków. W normalnych warunkach zasiedlają skórę, nie powodując stanów zapalnych. Jednak w dogodnych dla siebie warunkach mogą się co pewien czas uaktywniać. Sprzyja temu również przebyta kuracja antybiotykowa. Powstają wówczas czerwone, łuszczące się plamy, szczególne w pachwinach, między fałdkami skóry i pomiędzy pośladkami. Są to miejsca gdzie najtrudniej o wietrzenie skóry. W bardziej nasilonych przypadkach na obrzeżach zmian występują surowiczne pęcherzyki i ranki. Skóra pęka i swędzi. Wówczas, oprócz zwykłej pielęgnacji, poprawę przynosi kuracja środkami przeciwgrzybiczymi np. Daktarin, Clotrimazol. Przy zapaleniu drożdżakami nie leczymy skóry preparatami zawierającymi kortykosteroidy. Pogarszają one przebieg infekcji, a stosowanie ich w miejscach zakrytych pieluszką dodatkowo wzmacnia działanie sterydu.

Łojotokowe zapalenie skóry

Przypadłość ta jest częstą dolegliwością dzieci w pierwszym roku życia. Zazwyczaj występuje w postaci ciemieniuchy. Nawracająca i utrzymująca się długo ciemieniucha, której trudno się pozbyć, może mieć podłoże alergiczne. W takim przypadku, ale tylko na bardzo krótki okres, lekarz może zalecić zastosowanie maści z niewielką ilością sterydów.

Niekiedy w przebiegu łojotokowego zapalenia skóry dochodzi do bardziej nasilonych objawów. W miejscach pod pieluszką łączy się ono z zakażeniem drożdżakami, a w obrębie głowy i kończyn dziecka, oprócz świądu i zaczerwienienia, pojawiają się miejscowe wysięki i warstwowo złuszczające się strupki. Objawy te, często mylone są z atopowym zapaleniem skóry. Różnica od niego polega na tym, że zmiany zwykle ustępują samoistnie i nie muszą być leczone preparatami zawierającymi kortykosteroidy.

Liszajec

Ten zakaźny bakteryjny stan zapalny tworzy się na zdrowej do tej pory skórze lub jako powikłanie różnych chorób, np. ospy wietrznej, świerzbu, atopowego zapalenia skóry. Objawia się surowicznymi lub ropnymi pęcherzykami, powstającymi głownie na nieosłoniętych częściach ciała. Pęcherzyki zasychają następnie w strupki o charakterystycznej miodowej barwie. Niekiedy może towarzyszyć im świąd, powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura ciała. Leczenie dostosowane jest od stopnia nasilenia objawów. Lekarz może zlecić stosowanie antybiotyki miejscowego w kremie lub doustnego. Liszajec ma tendencję do nawrotów, którym zapobiegają kąpiele dezynfekujące i bardzo staranna higiena.

Wysypki

Powstają z bardzo różnych powodów: chorób wirusowych, bakteryjnych, pasożytniczych, uczuleń.

• Wysypka plamista - nie swędzi, nie dokucza, towarzyszy chorobom wirusowym. Przy gorączce trzydniowej, wysypka jest delikatna, różowa, drobnoplamista. Pojawia się po ustąpieniu trwającej 3-4 dni gorączki. Najpierw na tułowiu, potem na twarzy, rękach i nogach. Podczas różyczki wysypka jest plamista, drobna, czerwona. Rozpoczyna się od twarzy, potem schodzi w dół. Podpotyliczne węzły chłonne są powiększone, ale niebolesne.

• Wysypka grudkowato-plamista - występuje m.in. przy szkarlatynie. Wykwity powstają na szyi, przedramionach i w pachwinach. W ciągu jednaj doby rozprzestrzeniają się na całe ciało. Czoło i policzki stają się czerwone, a okolica wokół ust pozostaje wyraźnie jaśniejsza, tworzy blady trójkąt. Język jest malinowo-czerwony.

• Wysypka plamisto-pęcherzykowo-grudkowa - jest typową wysypka przy ospie wietrznej, ale bywa też niekiedy objawem innych chorób. Wysypce towarzyszą swędzące plamki, a potem pęcherzyki wypełnione płynem, na czerwonej podstawie, które z czasem zasychają. Pojawiają się najpierw na tułowiu, a potem na innych częściach ciała, również na głiwie.

Żadnej wysypki nie należy leczyć na własną rękę i smarować różnymi maściami. Należy pokazać dziecko lekarzowi. Leczenie na własną rękę może utrudnić rozpoznanie choroby i jej leczenie.